Prześwietlenie TNA: Polityka transferowa TNA

Zdań o polityce transferowej TNA jest mniej więcej tyle, ile osób wypowiadających się na jej temat. Biorąc pod uwagę wszystkie za i przeciw można jednak wyodrębnić dwa główne nurty. Jedni chwalą TNA za to, że potrafi wodzić na pokuszenie wrestlerów WWE, którzy nie są zadowoleni ze swoich pozycji. Inni ganią, przyrównując jego działania do zbierania odpadów. Którzy z nich są bliżej prawdy? Niżej podpisany zajmuje stanowisko pośrodku, z lekkim tylko wskazaniem na opinie "innych". Wyjaśnienie znajdziecie w dalszej części tekstu.

Amerykańscy publicyści są dużo bardziej krytyczni niż my w ocenie poczynań TNA na rynku transferowym. Przedkładają chłodną kalkulację nad euforię. I dobrze robią. Bo jeżeli chodzi o ruch na linii Stamford-Nashville, to ile razy TNA wprawiło świat w osłupienie? Jeden. Tylko podpisanie kontraktu z Kurtem Anglem nosi znamiona spektakularnego transferu. Bohaterami innych roszad byli wrestlerzy, na których WWE tak bardzo nie zależało. Często wcale. Dlatego nie rozumiem tych wszystkich ochów i achów, które pojawiły się po zatrudnieniu np. Christiana Cage'a. To było jak kliknięcie w "Kup Teraz" na Allegro. Poza tym zarówno on, jak i jemu podobni, wiedzą, że jeśli nie chcą ani zakończyć karier, ani usunąć się w cień (jak onegdaj Chris Jericho), alternatywą po opuszczeniu WWE jest wyłącznie TNA. Inaczej skażą siebie na wrestlingowy niebyt. Przynajmniej w USA. Ktoś powie: zaraz, zaraz, są jeszcze federacje niezależne! Celowo jednak nie wziąłem ich pod uwagę. Bo jak Tomasza Lisa nie uchroniła od zapomnienia przeprowadzka ze studia Polsatu do recepcji agencji DDB Warszawa, tak żadna gwiazda mainstreamu nie będzie świeciła pełnym blaskiem, walcząc w "kurniku".

O TNA często mówiło się jak o drugim WCW. Zwłaszcza na początku. Decydujące okazały się względy kadrowe. Z czasem zaprzestano używać porównań. Jednak paradoksalnie z roku na rok TNA coraz bardziej przypominało organizacyjnie WCW. I nie jest to bynajmniej powód do dumy. Na palcach jednej ręki można policzyć gwiazdy wagi ciężkiej, które WCW udało się stworzyć (Sting, Goldberg, Diamond Dallas Page, Booker T, Scott Steiner). Chętnie sięgało natomiast po wrestlerów o wyrobionej renomie, z których większość albo powinna była udać się na emerytury (Randy Savage, Roddy Piper, Terry Funk), albo nie została właściwie wykorzystana (Raven, Bret Hart, Mike Awesome). Każdy z tych problemów można odnaleźć w TNA. Powtarzają się nawet te same osoby. Nathan Speckman napisał: "Dzięki ściąganiu odkurzonych i bezużytecznych wrestlerów tylko z powodu ich rozpoznawalnych nazwisk TNA upodobniło się do WCW". "To część wrestlingowego biznesu, że stare legendy robią wszystko aby wypromować nowe. Takie są reguły gry, spytajcie Micka Foleya. Kiedy jednak relikty przeszłości, jak Hall, Nash, Page itd., dostają main eventowy push zamiast młodych wilków, jak Brown i Styles, to coś jest nie tak" - dodaje Jason Seals. Tyle o "starych prykach". A co z resztą? Zadałem kilku ludziom z branży pytanie: ile gwiazd heavyweight division TNA wykreowało od podstaw? Odpowiedzi były niemal identyczne: Abyss, Samoa Joe, od biedy Ron Killings. Ja dodałbym jeszcze do tego grona Monty'ego Browna. To wszystko. Matt Bentley w wywiadzie dla programu Between The Ropes powiedział: "Morale w szatni są fatalne. Ludzie czują, że pracują ciężko tylko po to, aby zostać zastąpionymi i zepchniętymi na margines przez byłe gwiazdy WWE". Od razu na myśl nasuwa się przypadek AJ Stylesa. "Kim był kiedyś, a kim jest teraz?" - pyta retorycznie Scythe. Jeżeli zaś mowa o wrestlerach, których TNA zmarnowało, to książkowym przykładem jest Rhino. Mógł być tym, kim był w ECW. Zamiast tego, zdaniem FH: "Ma prawie taką pozycję, jaką miał w WWE. Silny mid-carder i tyle. Ma predyspozycje do zostania mistrzem, ale nikt go aż tak nie promuje. A uważam, że zasługuje na to bardziej niż Samoa Joe". Wszystkie znaki na niebie wskazywały, że Rhino będzie drawem. Jego przyjęcie na tapingu iMPACT! po Bound For Glory, na którym zdobył pas NWA, było jednym z najgłośniejszych, jakie pamięta iMPACT! Zone. Niestety, nadzieje, że ktoś wreszcie na dobre odsunął Jeffa Jarretta od tytułu, spaliły na panewce, ponieważ jeszcze tego samego wieczoru go odzyskał. Dwudniowy reign daje Rhino przedostatnie miejsce (ex aequo z Harleyem Racem) na liście mistrzów sortowanej według długości panowania.

TNA jest naiwne jak dziecko. Jego mentalność świetnie oddał Eric Bischoff, mówiąc: "TNA próbuje wyciągać króliki ze swojego kapelusza z wrestlerami. "Oh, ściągniemy Stinga i to wstrząśnie biznesem!" No dobra, ściągnęło Stinga, który oczywiście jest wielką gwiazdą. No i co z tego wyszło? Nic. No to wtedy: "Ściągniemy Christiana Cage'a. To wielka niespodzianka. Gorący towar z WWE, który mamy. Wszystko się odwróci." I co z tego wyszło? Nic. Wtedy: "Ściągniemy Kurta Angle'a. On jest prawdziwym hitem. Wszystko się odwróci!" I co z tego wyszło? Nic. Nic nigdy nie wyjdzie, dopóki ono czegoś nie zrozumie". W tym miejscu rodzi się pytanie: czego? Bischoff prawdopodobnie myślał o tym, że na sukces pracuje się latami i nie sposób wywrócić świat do góry nogami jednym podpisem. A tego w Nashville oczekują. Gdyby jednak przyszło mi ocenić TNA na podstawie samego tylko rosteru, uznałbym, że stworzyło potencjalne imperium. Nazwiska robią wrażenie. Ale czy poza jego podobieństwem do WCW pod względem polityki transferowej jest jeszcze jakieś? Tak. Jednak i to nie jest zbyt chlubne. "TNA działa jak dawne ECW, które zatrudniało wrestlerów, którzy z uwagi na swoje postawy nie mogli pracować w dwóch największych federacjach (WWE i WCW - przyp. red.). Oto przykłady: Rhino (problemy z żoną), Kurt (złe samopoczucie), Test (złe samopoczucie), Dustin Rhodes (problemy małżeńskie), Jeff Hardy (narkotyki i opuszczanie gal)" - napisał Keelan Balderson.

W latach 2002-2003 TNA chętnie przyznawało nowym nabytkom titleshoty. I to nie pierwszym lepszym. Wystarczyło jednak mieć w życiorysie pobyt w WWE, WCW czy ECW aby móc się o nie ubiegać. Dlatego o NWA World Heavyweight Title walczyli zarówno main eventerzy, jak i ci, którzy do tej pory otwierali gale (Glen Gilberti A.K.A Disco Inferno). Dziś trudno to sobie wyobrazić, jako że nawet Captain Charisma czekał na tę chwilę trzy miesiące. Od początku niezmienna jest natomiast tendencja, że hity transferowe albo stają po stronie Jarretta, albo przeciwko niemu. Czy można zatem uznać, że TNA działa obecnie dużo bardziej racjonalnie? A skąd! No, może trochę. Ale o ile podpisywanie kontraktów z wrestlerami, na których można zarobić pieniądze, jest oczywistą oczywistością, tak sprowadzanie tych, którzy nie mają ani wartości marketingowej, ani ringowej, jest pewną zagadką. Bo po co TNA Andrew Martin (Test)? A Junior Fatu (Rikishi)? Po nic. I jak tu mieć szacunek do jego decydentów? To już nawet nie jest zbieranie odpadów. To zbieranie wszystkiego, co popadnie. Zażenowany Balderson napisał: "Po śmierci Benoita TNA miało wielką szansę aby dać fanom inny - czysty produkt, gdzie promowani są młodsi, mniej napakowani i lepiej wyćwiczeni wrestlerzy. Zamiast tego TNA ściągnęło Testa". W podobnym tonie wypowiedział się Goldberg. Co prawda żaden z niego autorytet, ale TNA skrycie o nim marzy, więc cytat jest na miejscu. Zapytany, czy pojawi się na sześciokątnym ringu, odparł: "TNA całkowicie zawodzi, człowieku. Nie sądzę aby wiedziało co ludzie chcą oglądać. Mają o tym mgliste pojęcie. Tuż po śmierci Benoita, WWE i TNA miały szansę zrobić coś dobrze. Miały szansę, bo wszyscy skupili na nich uwagę. I co TNA zrobiło? Podpisało kontrakt z Pacmanem Jonesem. To w skrócie opisuje mentalność TNA. Czy jest jakaś szansa na Goldberga? Absolutnie nie. Ci ludzie nie zasługują na to, żeby mieć mnie na swojej gali".

Podstawowa różnica między WWE a TNA była taka, że wrestlerów WWE można było zobaczyć tylko na galach WWE, a TNA na wszystkich długościach i szerokościach geograficznych. Ten mechanizm nazywany polityką otwartych drzwi ma swoje plusy i minusy. Z jednej strony sprawił, że przez TNA przewinęła się niezliczona ilość wrestlerów indys. "TNA nie miało wyjścia. Nie miało rosteru i przynosiło straty. Nie było go stać na kontrakty na wyłączność" - mówi DDP. Z drugiej zaś, według Jacoba G.: "Powoduje, że TNA wypada źle, bo ma kogoś w main eventach przez kilka tygodni pod rząd tylko po to, aby ten ktoś zniknął i odnalazł się na gali WWE (jak Chad Collyer). Dla jego zakontraktowanych wrestlerów, którzy występują w innych federacjach niezależnych nie jest to zła rzecz, ponieważ promuje to federację gdy jej czołowe gwiazdy stają naprzeciwko czołowych gwiazd innych federacji. Pokazuje to jednak słabość TNA, które nie może wystarczająco dużo zapłacić swoim zakontraktowanym wrestlerom, przez co stają się oni podatni na zachęty WWE, które może im zaoferować wyższe kontrakty". Ale to już przeszłość. Teraz zarząd, a nie wrestlerzy, decyduje kto i gdzie wystąpi.

Padło tutaj wiele słów krytyki pod adresem TNA. Czy słusznych? Każdy z Was oceni sam. Moim zdaniem tak. Myślę jednak, że wszyscy mamy nadzieję, że TNA przestanie być traktowane przez co poniektórych jak przystanek przed powrotem czy przejściem do WWE. A jeżeli musi zbierać to, co WWE wyrzuci, to niech weźmie pod uwagę inne kryteria niż tylko ostatnie miejsce zatrudnienia. Innymi słowy, żeby było więcej TNA w TNA. Bycie czwartym brandem WWE to nie jest to, czego oczekuję po "świeżej alternatywie".