Po prostu Rude

Rick Rude stał się pierwowzorem dla każdego aroganckiego heela. W mniejszym lub większym stopniu nawiązywali do niego Shawn Michaels, Christiopher Daniels czy wczesny Randy Orton.

We wszystkich rankingach typu "ludzie, którzy nigdy nie znajdą się w Hall of Fame" plasuje się w ścisłej czołówce. Obok niego takie postacie jak Lex Luger czy Randy Savage. Wszyscy oni zaszli za skórę Vince'owi McMahonowi, wybierając WCW kosztem WWF. Tylko on miał jednak taki tupet, by wystąpić na Raw i Nitro tej samej nocy.

Stało się to w listopadzie 1997 roku i bynajmniej nie było wynikiem cudu. Po prostu jak co drugi tydzień Raw było nadawane z taśmy (Nitro praktycznie zawsze było na żywo).

Eric Bischoff, który stał za ściągnięciem Rude'a do WCW, miał świetne rozeznanie. Wiedział, że segment z Rudem zostanie wyemitowany mniej więcej w połowie Raw i że The Ravishing One wystąpi w nim, nosząc brodę. Postanowił więc, że on pokaże Rude'a już w segmencie otwierającym Nitro (a wiec na kilkadziesiąt minut przed tym, jak pojawi się na gali konkurencji) i to w dodatku ogolonego. Chodziło o to, by maksymalnie skompromitować WWF i pokazać wyższość Nitro jako programu na żywo.

Transfer Rude'a nie miał żadnego wpływu na przebieg poniedziałkowych wojen. Był to po prostu pstryczek w nos McMahona. Paradoksalnie jednak to skutki tego wydarzenia mają miejsce aż do teraz. Mało kto bowiem wie, że słynna klauzula 90 dni została wprowadzona do kontraktów wrestlerów własnie w następstwie ucieczki Ravishinga. Jej nieoficjalna nazwa brzmi nawet "klauzula Ricka Rude'a".

Siła argumentu

Naprawdę nazywał się Rick Rood i pochodził z przedmieść Minneapolis. Chodził do jednego liceum z innym przyszłym IC championem - Curtem Hennigiem (z którym do końca życia blisko się przyjaźnił), a także kilkoma innymi wrestlerami, m.in. Animalem z Road Warriors. Pracował na bramce, próbował swoich sił w armwrestlingu i boksie. Ostatecznie postawił jednak na pro wrestling. Ringowe nazwisko Rude wymyślił mu Jimmy Hart, a pseudonim Ravishing - Jerry Jarrett, ojciec Jeffa.

Rude miał temperament ulicznego zabijaki i dysponował ogromną siłą. Jego trener Eddie Sharkey (trenował też m.in. Jerry'ego Lynna i Austina Ariesa) mawiał wręcz, że potrafił znokautować uderzeniem otwartą dłonią.

Licząc tylko szatnię WWF, siłę ciosu Rude'a najlepiej poznał Ultimate Warrior. W 1989 roku, kiedy obaj toczyli feud o IC title (Rude zdobył go na Wrestlemanii, po czym stracił na Summerslam), The Ravishing One poprosił swojego przeciwnika, żeby nie walczył tak stiffowo. Ten odparł mu na to, że może robić co chce, "bo jest Warriorem". Chwilę później wylądował na podłodze nieprzytomny.

Rok później Rude i Warrior trafili na siebie ponownie. Tym razem stawką był World title. Wymalowany wrestler wyciągnął jednak wnioski z incydentu w szatni i przestał cwaniakować. Bret Hart tak wspomina ich walkę, która miała miejsce na kilka tygodni przed Summerslam: - Rude sprowadził Warriora do parteru i szepnął mu na ucho, że jeśli jeszcze raz uderzy go zaciśniętą pięścią, to rozerwie go na strzępy. Warrior, który nigdy nie okazywał szacunku innym wrestlerom, nagle zmiękł. Po gali pożyczył nam nawet swoją limuzynę, dzięki czemu ja i moi przyjaciele [w tym Rude] mogliśmy pojechać świętować moje urodziny.

Hajs się nie zgadzał

Mimo porażki z Warriorem, Summerslam '90 było najważniejszym punktem w dotychczasowej karierze Rude'a. W końcu przebił się do main eventów i można było przypuszczać, że zagości w nich na dłużej. Niestety krótko potem zerwał mięsień trójgłowy ramienia i wypadł z akcji.

Dla WWF była to fatalna wiadomość. Warrior okazał się mniejszym drawem niż przypuszczano i nie był w stanie wypełnić hal podczas większych house shows. Zaskakująco dobrze sprzedawała się jednak jego rywalizacja z Rudem (być może dlatego, że Rude jako jeden z niewielu potrafił z nim toczyć przyzwoite walki). Obawiając się mniejszych wpływów z biletów, Vince posunął się więc do oszustwa i dalej promował nadchodzące gale walką Warrior - Rude. Sam Rude zapewne nie miałby z tym problemu, gdyby mu za to zapłacono. Tymczasem WWF wykorzystało jego nazwisko do zwabienia publiczności, a wszystkie premie za frekwencję trafiły do kieszeni Warriora. Frustracja była tym większa, że w tamtych czasach nie było gwarantowanych kontraktów i kontuzjowani wrestlerzy po prostu nie zarabiali.

Rude pożegnał się z WWF w październiku 1990 roku. Z całego rosteru najbardziej nienawidził Hulka Hogana, który w czasach, gdy był mistrzem (rok '88 i później lata 89-90), odmówił mu feudu i straty pasa na jego rzecz. Dokładne powody nie są znane. Niektóre plotki mówią, że Hogan nie chciał feudować z wrestlerem mniejszym od siebie, podczas gdy inne - że obawiał się możliwego spotkania z pięścią Rude'a.

Kłopotliwy champion

Przez rok walczył w Japonii i na scenie niezależnej. W październiku 1991 roku trafił w końcu do WCW, gdzie już miesiąc później zdobył US title. Pas ten trzymał przez czternaście miesięcy, co po dziś dzień pozostaje drugim najdłuższym reignem w jego blisko 40-letniej historii (pierwsze miejsce należy do Lexa Lugera - siedemnaście miesięcy).

Późnym latem 1993 roku Rude miał zdobyć swoje pierwsze mistrzostwo świata. Zamiast tego jednak stał się mimowolnym bohaterem afery, w wyniku której WCW (a w ślad za nim NJPW) opuściło NWA.

Było tak: Bischoff, który dopiero co został producentem WCW, zamarzył sobie, że Rude pokona Rica Flaira i zostanie mistrzem NWA. Nie skonsultował tego jednak z zarządem NWA, który zawsze miał decydujący głos w sprawie zmiany mistrza, co zostało przez tenże zarząd przyjęte z wielkim oburzeniem. NWA demonstracyjnie odmówiło uznania nominacji Rude'a, w odpowiedzi na co WCW zerwało wszelkie stosunki z NWA. (gwoli wyjaśnienia - w latach 91-93 funkcjonowało obok siebie dwóch mistrzów świata: mistrz NWA i ważniejszy w oczach fanów mistrz WCW)

Planów jednak nie zmieniono i na Fall Brawl '93 Rude odebrał Flairowi słynny Big Gold Belt. Fizycznie był to ten sam pas, który przez ostatnich kilka lat służył jako mistrzostwo NWA. Z uwagi jednak na ostatnie wydarzenia Rude nie mógł być nazywany mistrzem NWA, ani tym bardziej mistrzem WCW, gdyż tym był Vader. W zaistniałej sytuacji WCW wspięło się na wyżyny kreatywności i uznało Rude'a za swojego - uwaga - międzynarodowego mistrza świata (WCW International World champion). W internecie trwa spór, czy był to tytuł równorzędny z innymi mistrzostwami świata.

Po międzynarodowe złoto Rude sięgnął jeszcze dwukrotnie: w marcu 1994 roku po pokonaniu Hiroshiego Hase, oraz w maju tego samego roku po pokonaniu Stinga. Pech chciał, że druga z tych walk była zarazem ostatnią w jego karierze. A wszystko przez niefortunnie przyjęty suicide dive (Rude uderzył plecami o kant podestu, na którym stał ring, uszkadzając dwa kręgi). Do końca życia był wściekły na Stinga, twierdząc, że niezbyt uważnie wykonał tę akcję.

Rozgoryczenie Ravishinga było jednak zrozumiałe. Występy przed publicznością były całym jego życiem (słowa jego żony), tymczasem w wieku 35 lat został zmuszony do emerytury. Na dwa i pół roku całkowicie wycofał się z wrestlingu.

Ucieczka degenerata

Kolejnym przystankiem w karierze Rude'a było ECW. Zadebiutował tam w styczniu 1997 roku. Choć skrywał się za maską, jego postać była prowadzona w taki sposób, by nikt nie miał wątpliwości co do jego tożsamości. Formalnie ujawnił się na Barely Legal, pierwszym PPV w historii ECW, atakując przy tym Shane'a Douglasa.

Był to czas, kiedy ECW współpracowało z WWF. Największe gwiazdy federacji z Filadelfii, w tym Sabu i Taz, wystąpiły nawet na jednym z odcinków Raw. Rude także skorzystał z okazji i powrócił na stare śmieci w sierpniu 1997 roku. Został "polisą ubezpieczeniową" (ochroniarzem) rodzącego się właśnie DX. Nazwa ta była podobno żartobliwym nawiązaniem do prawdziwej polisy Rude'a, zabraniającej mu występów na ringu.

Od tego czasu The Ravishing One występował równolegle w obu federacjach. Z żadną jednak nie był związany kontraktem. Miał płacone od występu.

Na Survivor Series '97 widać, jak odprowadza Shawna Michaelsa na jego walkę z Bretem Hartem. To jednak tylko storyline. W prawdziwym życiu Rude stał całkowicie po stronie Hitmana. - Coś knują [HBK i HHH], ale jeszcze nie wiem, co - ostrzegał go. Kilkadziesiąt minut później wszystko było już jasne. Montrealski screwjob stał się faktem.

Bret: - Kiedy McMahon wtargnął do mojej szatni w Montrealu, Rick był tam ze mną. Był jedną z tych osób, które nie pozwoliły mnie skompromitować. Zawsze byłem mu za to wdzięczny.

To właśnie Rude wykonał telefon do Erica Bischoffa, informując go, że całe zdarzenie nie było ustawiane. Powiedział mu też - zgodnie z prawdą zresztą - że Hitman zaatakował Vince'a, łamiąc rękę na jego szczęce (stąd żart Bischoffa na Nitro, że Bret to "knockout kind of guy"). - Ten telefon uchronił mnie od wielu nieprzyjemności, bo nawet Bischoff nie był pewny, czy nie był to work - wspomina Hart. Prawdopodobnie podczas tej rozmowy Rude dostał propozycję dołączenia do WCW.

Ohhh yyyes!

Życie Rude'a pełne jest mało znanych faktów. Jednym z nich jest to, że gdyby nie on, managerem Undertakera nigdy nie zostałby William Moody, czyli Paul Bearer.

Rude i Moody zaprzyjaźnili się w połowie lat 80., w czasach wspólnych występów we florydzkim CWF i teksańskim WCCW. Przez kilka miesięcy dzielili nawet mieszkanie. Potem, gdy Rude zdecydował się przejść do Jim Crockett Promotions, namawiał do tego samego Moody'ego. Ten wolał jednak pozostać w WCCW, gdyż niedługo wcześniej ściągnął do Teksasu swoją rodzinę, a transfer do JCP oznaczałby przeprowadzkę do Północnej Karoliny. Był to ogromny błąd. W 1989 roku WCCW upadło, a powstałe w jego miejsce USWA rok później przeniosło się do Tennessee. Moody został bez pracy i środków do życia. Jak sam wspominał, jego sytuacja była tak fatalna, że musiał sprzedać samochód i nie stać go było nawet na bożonarodzeniową choinkę.

Na kilka dni przed świętami 1990 roku zadzwonił do Rude'a: - Wracam do Alabamy, do pracy w branży pogrzebowej - wyszlochał. - Nie podejmuj żadnych pochopnych decyzji. Mam pewien pomysł, oddzwonię do ciebie później - odpowiedział Rude. Po kilku godzinach telefon: - Okej, Vince chce, żebyś zadzwonił do niego na domowy. Daj znać, jak poszło.

Rude był wtedy w bardzo kiepskich stosunkach z Vincem (opisana wcześniej afera po Summerslam '90), ale przyjaźń była dla niego ważniejsza niż osobista uraza. Dwa dni później Moody miał już w ręce kontrakt z WWF. Jako manager Undertakera zadebiutował w lutym 1991 roku.

Moody często wspominał Rude'a ma swoim blogu. W 2008 roku pisał: - Kiedy Rick po raz pierwszy trafił na okładkę magazynu, kupiłem od razu pięć egzemplarzy i pobiegłem mu pokazać. Wieczorem, gdy wsiadaliśmy do samochodu, wręczył mi jeden z nich z dedykacją: "Percy [Pringle - gimmick Moody'ego w WCCW], przebyliśmy długą drogę, ale jeszcze wiele przed nami". Jakimś cudem zgubiłem ten magazyn i nie widziałem go przez 23 lata, aż do zeszłego tygodnia. Byłem na gali małej federacji niezależnej z Alabamy, a jeden z lokalnych wrestlerów zapytał: "Hej, Percy, pamiętasz to?" i wyciągnął ten magazyn. Powiedział, że kupił go na bazarze kilka miesięcy temu, przewidując, że mogę być zainteresowany.

Epilog

Krótko przed śmiercią Rude poważnie zainteresował się MMA. Zaczął treningi, toczył walki sparingowe. Twierdził, że radzi sobie całkiem nieźle i że być może zacznie walczyć zawodowo. Nie jest jasne, czy brał też pod uwagę powrót na ring wrestlingowy. Dave Meltzer z "Wrestling Observera" twierdzi, że tak (co ciekawe, miał to być ring WWF), podczas gdy Curt Hennig kategorycznie temu zaprzeczał. - Bardzo chciał występować, ale nie mógł tego robić jako wrestler z powodów ubezpieczeniowych - pisał w liście wspominkowym.

20 kwietnia 1999 roku Rude jak co dzień odwiózł syna do szkoły i poszedł na trening. Po powrocie do domu zasłabł jednak i osunął się na podłogę. Ciężko oddychał, jego puls był ledwo wyczuwalny. W takim stanie znalazła go jego żona, która natychmiast zadzwoniła po pogotowie. Zmarł w szpitalu, miał zaledwie 41 lat.

Jim Ross zapytany o to, czy widzi szansę, aby Rude dołączył do Hall of Fame, udzielił wymijającej odpowiedzi ("trudno mi powiedzieć"). Wiadomo jednak, że The Ravishing One ma gorącego zwolennika w osobie Kevina Nasha. - To Hall of Fame nic nie znaczy bez takich postaci jak Randy Savage i Rick Rude - mówił dwa lata temu. Nash jest jednym z najbliższych przyjaciół HHH, który to ma coraz więcej do powiedzenia, więc jego głos ma swoją wagę. Wielu fanów uważa ponadto, że Vince zapomniał już o zadrze sprzed lat, tak jak to było w przypadku Breta Harta czy Hulka Hogana. Czy Rude dostanie swoją szansę już w 2015?