Flair: żałuję, że pomogłem Bischoffowi

Wdzięczność nie jest mocną stroną Erica Bischoffa. Najboleśniej przekonał się o tym Ric Flair. Konflikt obu czołowych postaci WCW nie należy do najbardziej znanych, ale miał duży wpływ na funkcjonowanie federacji z Atlanty w latach 90.

Połowa czerwca 1991 roku, jeden z hoteli w Atlancie. - Masz wywierać presję na Jima Rossa i Tony'ego Schiavone. Muszą wiedzieć, że jest ktoś, kto może ich zastąpić, jeśli złamią zasady - powiedział Jim Herd, wiceprezes WCW, do Erica Bischoffa.

Bischoff właśnie dostał pracę jako announcer. Będzie m.in. przeprowadzał wywiady i prowadził telewizyjny magazyn. Wcześniej pełnił podobną funkcję w AWA, legendarnej przed laty federacji, która niedawno upadła.

Nazwisko Bischoffa jeszcze niewiele znaczy w środowisku wrestlingowym.

Dwa tygodnie później odszedł Flair

W WCW tematem numer jeden był ciągnący się od wielu miesięcy spór o nowy kontrakt Rica Flaira.

Po styczniowym zwycięstwie nad Stingiem Flair stał się pierwszym w historii mistrzem WCW. Choć miał już na karku 42 lata, fani wciąż go uwielbiali i, co ważne, byli gotowi płacić, by go oglądać. Z jakiegoś powodu jednak Jim Herd twierdził, że czas Flaira już minął. Dlatego w nowej umowie chciał ograniczyć liczbę jego występów i obciąć mu pensję o ponad połowę. Flair miałby też na dobre zniknąć z main eventów.

Nature Boy oczywiście odrzucił te warunki i zaczął na złość Herdowi odmawiać straty pasa. - Byłem gotów się poświęcić i przegrać z Barrym Windhamem, ale mój prawnik dostał faks z wypowiedzeniem. Potem Herd zadzwonił do mnie i powiedział: "Pieprzę to. Jesteś zwolniony" - pisze w swojej biografii.

Był 1 lipca 1991 roku. Trzy dni później na Great American Bash zadebiutował Eric Bischoff. W czasie gali fani przy każdej okazji skandowali "We Want Flair". Sam wrestler był już jednak jedną nogą w WWF. Zabrał tam ze sobą nawet pas WCW.

Awans Bischoffa

Do federacji z Atlanty Ric Flair wrócił w pierwszej połowie 1993 roku. W Turner Broadcasting, przedsiębiorstwie, do którego należało WCW, akurat zwolniło się stanowisko producenta wykonawczego. Propozycję jego objęcia dostał właśnie Flair. Odmówił jednak, twierdząc, że nie mógłby pogodzić obowiązków biurowych z ringowymi.

W tym momencie głównymi kandydatami do przejęcia schedy zostali Ole Anderson, członek pierwszego składu Horsemen, oraz Eric Bischoff, wciąż tylko announcer. Poproszony o opinię Flair niespodziewanie poparł tego drugiego. - Ole żył przeszłością. Eric wydawał się dużo bardziej nowoczesny - wyjaśnia swój wybór. WCW potrzebowało kogoś ze świeżym spojrzeniem, kogoś, kto nie będzie myślał kategoriami lat 70.

Pojawił się jednak problem, bo z wyjątkiem Flaira i Arna Andersona starsi wrestlerzy nie zaakceptowali nominacji Bischoffa. Zwłaszcza ci, którzy pielęgnowali regionalne tradycje NWA, uważali go po prostu za intruza.

- Nie znałem historii WCW i NWA. Nie wiedziałem za dużo o tych regionalnych tradycjach, które dla wszystkich były takie ważne. Wydawało mi się, że gdyby rzeczywiście były takie ważne, to federacja nie miałaby problemów finansowych - pisze w swojej książce Bischoff. I dodaje: Chciałem, żeby WCW zaczęło być postrzegane jako federacja ogólnokrajowa, a nie regionalna.

Ric, pomóż mi ściągnąć Hogana

Koniec grudnia 1993 roku, Starrcade w Charlotte. Ric Flair pokonał Vadera i po raz drugi sięgnął po tytuł mistrza WCW. Następnego ranka z gratulacjami zadzwonił Hulk Hogan.

Flair opowiedział o tej rozmowie Bischoffowi. - Kumplujesz się z Hoganem? - zapytał Eric. - Tak, bardzo dobrze się dogadujemy. - Myślisz, że chciałby przyjść do WCW? - Nie wiem, zadzwonię do niego.

- Zadzwoniłem do Hogana i powiedziałem: "Nie wiem, jak na to zareagujesz, ale facet o nazwisku Eric Bischoff chce z tobą rozmawiać. On jest tu teraz szefem" - mówi w poświęconym mu DVD "Nature Boy Ric Flair: The Definitive Collection".

Hogan od pół roku nie był związany z żadną federacją. Gdy opuścił WWF z powodu afery sterydowej, zdecydował, że poświęci się aktorstwu. Właśnie kręcił w Orlando zdjęcia do serialu przygodowego "Grom w raju", w którym grał główną rolę.

Bischoff wiedział, że bez pomocy Flaira nie uda mu się przekonać Hulkstera do powrotu na ring. - Hogan nie szanował mnie za bardzo. Z całą pewnością nie patrzył na mnie jak na kogoś takiego jak Vince McMahon. Byłem dla niego zwykłym chłystkiem, który tylko pracuje dla wpływowych ludzi - wspomina.

Taktyka była prosta: latać na plan zdjęciowy tak długo, aż Hogan da się przekonać do podpisania kontraktu. Zajęło to kilka tygodni.

Jednak Hogan wręcz panicznie bał się, że ktoś w WCW będzie chciał zniszczyć jego postać. Zażądał więc, aby w umowie znalazł się zapis o creative control, pozwalający mu na odmówienie porażki czy nawet blokowanie storyline'ów. Bischoff przystał na ten warunek, co było precedensem, bo do tej pory creative control było rzeczą umowną, nigdy nie potwierdzoną na papierze.

Doprowadziło to do kuriozalnej sytuacji, w której każda decyzja musiała być konsultowana z Hoganem. - Trudno być bookerem, gdy twoim podstawowym obowiązkiem jest dbanie o to, by jeden facet był zadowolony - ironizuje Flair, który wówczas zasiadał w komitecie bookerskim.

W lipcu 1994 roku na Bash at the Beach Hogan pokonał Flaira i zdobył pas WCW. Relacje na linii Flair-Bischoff były jeszcze dobre.

Pierwszy zgrzyt

Początkowo Flair miał odzyskać tytuł na Clash of the Champions sześć tygodni później, a potem ostatecznie stracić go na Halloween Havoc w październiku. Chodziło o to, żeby fani nigdy nie mieli pewności, kto wyjdzie ze starcia Hogan-Flair zwycięsko.

Walka na COTC zakończyła się jednak zwycięstwem Flaira przez countout, gdyż Hogan nie zgodził się na czystą porażkę i stratę pasa. Nature Boy był wściekły. - Był przekonany, że po tym, co zrobił dla Hogana w lipcu, ten powinien mu się automatycznie zrewanżować - twierdzi Bischoff. - Myślę jednak, że nikt z nas nie rozważał na serio pozbawienia Hogana pasa tak szybko.

Bilety na Halloween Havoc nie rozchodziły się. - Czego się spodziewałeś? Dlaczego ludzie mieliby chcieć zobaczyć moją kolejną porażkę z Hoganem? - pytał Flair Bischoffa. Żeby ratować sprzedaż, ustalono stypulację tej walki na retirement match (kariera vs. kariera). Zwycięzca pozostał bez zmian.

- Ric nie miał naprawdę zakończyć kariery. Radziłem mu tylko, aby zniknął na jakiś czas i pozwolił ludziom za sobą zatęsknić - wyjaśnia Bischoff.

Dla Flaira nie było to jednak takie oczywiste. Mimo wielu obietnic wciąż nie przedłużono z nim kontraktu, więc obawiał się, że porażka z Hoganem może posłużyć za pretekst do wysłania go na prawdziwą emeryturę. - A co jeśli Bischoff zostanie zwolniony i nikt nie będzie pamiętał, że mam wrócić? - zastanawiał się. W końcu postawił ultimatum: nowy kontrakt albo nie ma walki.

Skończyło się na tym, że w dniu gali prezes WCW Bill Shaw musiał polecieć z Atlanty do Detroit, gdzie odbywało się Halloween Havoc, i przedstawić Flairowi nową, roczną umowę.

- Straciłem trochę szacunku dla Rica. Trzymał nas w niepewności do ostatniej minuty. I to już po tym, jak ustnie ustaliliśmy warunki - pisze Bischoff. Flair nie był jednak bez racji. Przy takiej rotacji kadr, jaka miała miejsce w WCW, załatwianie czegokolwiek "na gębę" było działaniem samobójczym.

W oparach absurdu

Odkąd w WCW był Hogan, Bischoff nie potrzebował już Flaira. No, może trochę przy sprowadzaniu do federacji Randy'ego Savage'a. Ale to tylko dlatego, że ten szczerze nienawidził Hogana.

Coraz częściej w obecności innych wrestlerów Bischoff drwił zarówno z Flaira, jak i jego najlepszego przyjaciela Arna Andersona. Co więcej, przypisywał Nature Boyowi decyzje, których ten nie podjął. - Gdy byłem członkiem komitetu bookerskiego, Arn został poproszony o to, by odwołał zaplanowane wakacje i wziął udział w trasie po Japonii. Dlaczego? Bo Eric powiedział, że "Flair tego chce" - narzeka Naitch. - Ron Simmons mógł uwierzyć, że nie widziałem w nim materiału na mistrza. A tak naprawdę to Hogan nie chciał z nim pracować.

Bischoff miał też do Flaira pretensje, że ten przed Halloween Havoc w październiku 1995 roku udał się na operację zaćmy. - Nigdy nie dałem ci zgody, żebyś wziął sobie wolne! Poza tym ten wywiad z tobą i Stingiem wyszedł do dupy i trzeba go nagrać od nowa! - wrzeszczał do słuchawki.

Tuż po zabiegu Flair, wbrew zaleceniom lekarzy, poleciał do studia WCW w Atlancie, by powtórzyć wywiad. Na prawe oko gorzej widzi do dziś.

Wielokrotny mistrz świata wpadł w dołek. Bischoff traktował go z pogardą, a na dodatek jego pensja była niższa od pensji Steviego Raya, brata Bookera T znanego tylko z występów w tag teamie.

- Nigdy nie chciałem być najlepiej opłacanym wrestlerem WCW. Chciałem tylko, żeby moje zarobki były adekwatne do pracy. A Bischoff żałował mi 500 tysięcy dolarów, podczas gdy ludzie, którzy zrobili dużo mniej dla federacji, dostawali milion albo i więcej - żali się Flair. - Diamond Dallas Page był milionerem tylko dlatego, że był sąsiadem Bischoffa - podsumowuje.

Myśl o odejściu z WCW nie dawała Flairowi spokoju. Jego kontrakt wygasł w lutym 1998 roku, a trwające od listopada negocjacje nie zakończyły się podpisaniem nowej umowy. - Jestem pewny, że Vince chciałby cię widzieć z powrotem - powiedział Jim Cornette, przyjaciel Flaira, wówczas pracujący w WWF.

Gdy Nature Boy poinformował o tym swoich agentów, ci zapewnili go, że pomogą mu wynegocjować odpowiednie warunki kontraktu. - Miałem zarabiać tyle, co inne gwiazdy WCW, z wyjątkiem Hogana, Nasha, Halla i Stinga. Pasowało mi to. Nie wierzę jednak, że moi agenci walczyliby o taką pensję. W końcu reprezentowali też Bischoffa, więc nie byłem dla nich najważniejszy - wspomina.

Problem rozwiązał się jednak sam, bo już w kwietniu Flair ponownie wyleciał z WCW.

Było tak: dziesięcioletni syn Flaira, Reid, zakwalifikował się do ogólnokrajowego turnieju zapaśniczego w Detroit. Nature Boy postanowił jechać tam razem z nim i w związku z tym poprosił WCW o wolne. Zgodę, jak twierdzi, otrzymał. Wtedy Bischoff, który przebywał w Japonii, zadzwonił do Flaira z informacją, że ten nie może pojechać z synem na turniej, bo jest potrzebny na Thunder, drugorzędnej gali WCW, w odległym o 1600 kilometrów Tallahassee.

- Nie wystąpiłem na Thunder od miesiąca. Zaproponowali, że podstawią mi samolot, ale pod warunkiem, że pokryję połowę kosztów. Czy gdyby Hogan potrzebował samolotu, też kazaliby mu płacić? Powiedziałem federacji "nie" - pisze Flair.

Bischoff zwolnił go za naruszenie warunków kontraktu. Tego samego, który wygasł dwa miesiące wcześniej. Ponadto WCW zawiadomiło Flaira, że jego nieobecność na jednej gali spowodowała straty w wysokości około 2 milionów dolarów. - Całkiem ciekawa suma, bo sam zarabiałem tylko jedną czwartą tego, i to w ciągu całego roku - żartuje.

Prezesem musi być ktoś z branży

Na Nitro Bischoff zwołał spotkanie z wrestlerami, na którym oświadczył, że zamierza doprowadzić Flaira i jego rodzinę do bankructwa. Nie był to storyline.

We wrześniu, pięć miesięcy po zwolnieniu Flaira, wspólni agenci zorganizowali spotkanie skłóconych stron. - Nigdy nie wygrasz ze mną w sądzie. Twój prawnik to adwokat rozwodowy, co on może dla ciebie zrobić? - kpił Bischoff. - Pieprz się - rzucił Flair i opuścił pokój.

Pod koniec października do Greensboro w rodzinnej dla Flaira Północnej Karolinie miało przyjechać Raw. - Zastanawiałem się, czy nie iść tam z Reidem. Usiedlibyśmy w pierwszym rzędzie, a Jim Ross podszedłby do nas z mikrofonem i powiedział: "Dzisiaj porozmawiamy z jednym z najwspanialszych mistrzów zapasów". Jednak zamiast rozmawiać ze mną, zacząłby robić wywiad z Reidem [syn Flaira wygrał wspomniany turniej zapaśniczy - przyp.]. A ten powiedziałby: "Jestem tu z moim tatą, bo WCW podało go do sądu i teraz ma trochę wolnego".

Przed zrobieniem tego powstrzymywała go obawa, że mógłby zawieść swoich przyjaciół w WCW. Arn Anderson dzwonił do Flaira dziesiątki razy, prosząc go, by wreszcie wrócił.

Nature Boy ostatecznie uległ i zgodził się odnowić stary kontrakt, którego warunki mu nie odpowiadały. - Nie mogłem upierać się przy 1,5 miliona, gdy Arn robił, co mógł, żeby utrzymać Horsemen w całości.

Flair wrócił 14 września 1998 roku na Nitro, zbierając gigantyczny pop. Fani doskonale wiedzieli, co zaszło między nim a Bischoffem, bo już wtedy można było o tym przeczytać w internecie.

- Arn to jeden z najlepszych wrestlerów wszechczasów, a ty go zniszczyłeś! Potem zadzwoniłeś do mnie i powiedziałeś "Rozwiążcie Horsemen. Ta grupa to przeżytek". Jesteś skończonym dupkiem, Bischoff! No dalej, użyj swojej władzy! Wyłącz mnie! Nienawidzę cię! Jesteś kłamcą! Zwolnij mnie! Ja już jestem zwolniony! - wrzeszczał do mikrofonu.

- Fani zachowywali się, jakby oglądali nie sports entertainment, a coś, co wcześniej nie wychodziło poza szatnię. I mieli rację. To, co powiedziałem, było stuprocentową prawdą - pisze Flair, unikając jednak słowa "shoot". Doprowadziło to do storyline'u bazującego na prawdziwym konflikcie. - Dzięki Ricowi wyszedłem na wcielenie zła i człowieka opętanego żądzą władzy - twierdzi Bischoff.

W grudniu 1998 roku Flair i Bischoff dwukrotnie stanęli naprzeciwko siebie w ringu. Na Starrcade górą był Easy E. Jednak już następnego dnia na Nitro Flair wziął rewanż i został storyline'owym prezesem WCW.

Prawdziwym prezesem od 1994 roku był Bischoff. We wrześniu 1999 roku został jednak zastąpiony przez Billa Buscha, swojego dotychczasowego księgowego. Mimo całej niechęci do Bischoffa, Flair uznał tę decyzję za ryzykowną dla federacji.

- Popełniłeś błąd, to się nie uda - powiedział jeszcze tego samego dnia do Harveya Schillera, prezesa Turner Sports, któremu podlegało WCW. - Co masz na myśli? - Księgowy nie może prowadzić federacji wrestlingowej. To musi być ktoś z branży. - Masz na myśli kogoś konkretnego? - Musiałbym się zastanowić.

Żadnego nazwiska jednak nie podał.

Flair wyrównuje rachunki

Dzień po ataku terrorystycznym na WTC 11 września 2001 roku, Ric Flair odebrał niespodziewany telefon. - Po tym, co stało się wczoraj, siedzę i myślę o wszystkich moich przyjaciołach. Pomyślałem, że zadzwonię i zapytam, co słychać - usłyszał. To był Eric Bischoff. - Teraz jestem jego przyjacielem? - zastanawiał się po rozmowie Flair.

Dwa miesiące później na Raw w Charlotte Flair ogłosił swój powrót do WWF. Bischoff pojawił się w tej federacji w lipcu 2002 roku.

- Spośród wszystkich ludzi w WWE, tylko Arn Anderson i Ric Flair otwarcie okazywali swoje niezadowolenie z powodu mojej obecności. Jednak nawet oni schowali urazę do kieszeni - pisze Bischoff. W rzeczywistości jednak Flair nie miał zamiaru udawać, że sprawa jest zamknięta. - Było tysiąc powodów, dla których nie uderzyłem Bischoffa w WCW. Przede wszystkim taki, że był przedstawicielem władzy. Ale teraz, kiedy był takim samym pracownikiem WWE jak ja, mogłem mu w końcu nakopać.

Do fizycznej konfrontacji doszło jednak dopiero w marcu 2003 roku przed Raw. Wtedy to Flair zauważył w szatni rozmawiającego przez telefon Bischoffa.

- Pilnuj drzwi - zawołał do zdezorientowanego Arna Andersona, którego chwilę wcześniej odciągnął od posiłku. Zaraz potem ponownie przekroczył próg szatni. - Musimy pogadać - mruknął do swojego byłego szefa. Ten jednak wciąż stał z telefonem przy uchu i dał Flairowi sygnał, by poczekał na swoją kolej. - Czekam już od zbyt dawna - pomyślał Nature Boy, po czym rzucił się na Bischoffa. - No już, wstawaj i walcz! - krzyczał na całe gardło.

W pewnym momencie do szatni wparował Sgt. Slaughter odpowiedzialny m.in. za utrzymywanie porządku za kulisami. - Ric, co ty robisz? - Wyrównuję rachunki.

Flair trafił na dywanik do McMahona. Ten oczywiście znał historię konfliktu. - Ric, to nieprofesjonalne. Planowałeś to? Ktoś jeszcze był w to zamieszany? - Nie. Poprosiłem Arna, żeby pilnował drzwi. To wszystko. - To się nie może już więcej powtórzyć. Kiedy jesteś w hali, jesteś własnością federacji. I jeszcze jedno, Ric. Czy kogoś jeszcze chcesz pobić? - Tak, Hogana. - Boże. Nie rób tego.

Przyjaciele?

W styczniu 2010 roku w TNA rozpoczął się tak zwany reżim Hogana i Bischoffa. Jedną z wielu nowych twarzy w federacji z Orlando był Flair.

- Ric jest dobrym przyjacielem i świetną osobą. Wszyscy mamy wady, ale Ric jest jedną z najbardziej wspaniałomyślnych osób, jakie znam. Wspieram go w stu procentach i jestem dumny, że mogę nazywać go przyjacielem - powiedział Bischoff w wywiadzie udzielonym kilka tygodni po pamiętnym Impact z 4 stycznia.

Flair nie jest aż tak wylewny, ale wygląda na to, że zapomniał Bischoffowi dawne winy. Przynajmniej tymczasowo.